SZWICERDYCZ

Dlugi weekend: Szwajcarzy mieli swoje Swieto Narodowe i cale szczescie chcieli je swietowac niepracujac. Pojechalismy na 3 dni z namiotem do Szwajcarii niemieckojezycznej...
Pierwszy wstrzas przezylismy juz przy pierwszym spotkaniu ze Szwajcarem - rownie dobrze mogl nawiajac po holendersku, wiele wiecej bysmy nie wyslyszeli. Kiery probowalismy sie porozumiewac po niemiecku z kelnerem, odpowiadal plynnym przejsciem na angielski lub francuski. Bolalo troche, w koncu niemiecki to nasz taki wspolny jezyk, niemalze jezyk milosci, a tu taka zniewaga! Twardo trzymalismy sie naszego polsko-francuskiego hochdojcza, podczas gdy napotkani Szwajcarzy jodlowali cos pod nosem.


Lucerna jest miastem urokliwym, pospacerowalismy troche w strugach deszczu, probowalismy namierzac, a potem unikac, Polakow, obfotografowalismy wszystkie napotkane ptaki (studium labedzia udostepnie tanio). Ponadto V. wyciagnal mnie do Muzeum Transportu, w ktorym to w ciagu 6 spedzonych godzin m.in.:
- jezdzilam na hulajnodze
- krecilam sie wokol wlasnej osi w symulatorze lotu (absolotny koszmar, kazdy dzieciak lepiej pilotowal niz ja - niezaleznie w ktora strone ciagnelam joystick, obracam samolotem w gore lub w dol. Nawet przez chwile myslalam, ze sie zepsul. Ale nie, to ja mam talent do pilotazu. Widownia chichotala, nawet pan z obslugi skomentowal moje akrobacje)
- zjadlam biala kielbase z frytkami (danie typowo szwajcarskie, bardzo ekonomiczne, mozna nie jesc przez nastepny tydzien)
- zrobilam kilka testow na wzrok (niezle mi poszlo) i na refleks (maszyna sie chyba zepsula. Wynik byl nie do przyjecia)
- wspielam sie (wspominam o tym, bo wbrew pozorom, to byla czesc najtrudniesza. Zdjec ze wspinaczki nie udostepniamy) a nastepnie pedalowalam na rowerze skladajacym sie z jednego kola ogromniastego i drugiego calkiem malutkiego
- wlozylam reke w malutkie tornado
- tanczylam w teatre cieni
- wyspalam sie w Planetarium i obudzilam sie kiedy Pan akurat opisywal moj ulubiony Gwiazdozbior Oriona...
Slowem, wycieczka byla udana i zrekompensowala nieco niewygody zycia obozowego.

Zycie kempingowe zreszta najgorsze nie bylo: szczegolnie podobalo mi sie jezioro, w ktorym mozna bylo sie popluskac. Bo jeziora to moja absolutna milosc... Na zalaczonym obrazku landszafcik szwajcarski z jeziorem w roli glownej, jakby namalowany akwarelkami...


W dzien upalny, czlowiek polezalby plackiem na plazy, ale nie ma tak dobrze... Marsz 4 km ogladac 250 szwajcarskim domow, obor, kurnikow, stajni i spizarni w skansenie Ballenberg!
Szczerze sie zdziwilam, ze to byly tylko 4 km. Sadzac po obolalych nogach, powiedzialabym ze z 10... ale Google Earth nie klamie... Skansen ukazal mi Szwajcarie jaka wszyscy znaja i kochaja, Szwajcarie slodkich domkow z kwiatami w oknach (w tle obowiazkowo Alpy). O, takich chocby jak ten tu:


Domki to jednak nie wszystko... w skansenie glaskalam tez osla, wsluchiwalam sie w slodkie pochrumkiwania swinek, a takze obserwowalam jak sie wyplata koszyki, robi sery, lepi garnki z gliny, wyszywa, tnie deski...



A na koniec moglam sie wykapac w jednym z tych lazurowych jeziorek. Dobrze, ze chociaz brzoskwinie byly cierpkie, bo pomyslalbym ze to bajka;)

Poniedzialkowy powrot do rzeczywistosci stracil mnie juz calkiem na ziemie: podobno Szwajcaria ma najwysza liczbe samobojstw w Europie Zachodniej (wedlug jednego artykulu z darmowej gazetki... autor mogl wyssac z palca). Nawet im te jeziorka nie pomoga.